Czynimy to na pewno, ale nie możemy jako nauczyciele robić tego w pojedynkę, Rodzic musi zrozumieć, że jest niezbędnym podmiotem w zakresie wspólnych działań i może także wiele zrobić dla swojego dziecka.
Czego oczekiwać powinny od nas dzieci dyslektyczne, a co my jako nauczyciele powinniśmy czynić.
opracowanie: Beata Ossowska – Smeja Szkoła Podstawowa Nr 2 w Sztumie
Czynimy to na pewno, ale nie możemy jako nauczyciele robić tego w pojedynkę, Rodzic musi zrozumieć, że jest niezbędnym podmiotem w zakresie wspólnych działań i może także wiele zrobić dla swojego dziecka. Należy:
- często sprawdzać zeszyty i poprawność zapisów prac domowych
- założyć słownik wyrazów trudnych
- czuwać nad uaktywnianiem ucznia w czasie zajęć
- zachęcać go do uczestnictwa w kołach zainteresowań, nawet na zasadzie wielokrotnego wyboru – niech odkrywa siebie i szuka swojej drogi samorozwoju, zaprezentowania siebie
- zachęcać do wypowiedzi ustnych
- dostosowć wymagania do możliwości dziecka, mając na uwadze jego zaburzone sfery
- pozwalać na korzystanie ze słowniczka ortograficznego w czasie pisania wypracowań
- pozytywnie wzmacniać emocjonalnie ucznia
- organizować sytuacje zapewniające przeżycie sukcesu
- powierzać mu role, które doprowadzą do podniesienia wiary w siebie i własne możliwości
We współpracy z rodzicami :
- planować zadania domowe i ćwiczenia
- ujednolicać metody postępowania w zakresie pomocy dydaktycznej i wychowawczej
- tworzyć atmosferę : życzliwości, miłości i zrozumienia
- ułożyć prawidłowy harmonogram dnia – stałych pór odrabiania lekcji, wypoczynku, snu i posiłków
- dążyć do zmiany postaw rodziców, wskazując na pozytywne cechy osobowości dziecka
Dzieci dyslektyczne nie powinny :
- czytać głośno w obecności całej klasy, ponieważ potęguje to napięcie emocjonalne, w wyniku którego dzieci czytają gorzej. Mogą czytać głośno wówczas, gdy opanowały zadany tekst w domu
- czytać zbyt długich czytanek – należy wyznaczyć pewną część tekstu do czytania głośnego w celu doskonalenia techniki czytania
- pisać dyktand w początkowym okresie nauki czytania i pisania ( winno się zastąpić je pisaniem z pamięci )
Marta Bogdanowicz – wielki autorytet w zakresie pracy z dziećmi dyslektycznymi opracowała: Warto go przeczytać. "Dekalog dla nauczycieli dzieci dyslektycznych" NIE
- Nie traktuj ucznia jak chorego, kalekiego, niezdolnego, złego lub leniwego.
- Nie karz, nie wyśmiewaj w nadziei, że zmobilizujesz go do pracy.
- Nie łudź się, że "sam z tego wyrośnie", " weźmie się w garść", " przysiądzie fałdów" lub, że ktoś go z tego wyleczy.
- Nie spodziewaj się, że kłopoty ucznia pozbawionego specjalistycznej pomocy ograniczą się do czytania i pisania i skończą się w młodszych klasach szkoły podstawowej.
- Nie ograniczaj uczniowi zajęć pozalekcyjnych, aby miał więcej czasu na naukę, ale i nie zwalniaj go z systematycznych ćwiczeń i pracy nad sobą.
TAK
- Staraj się zrozumieć swojego ucznia, jego potrzeby, możliwości i ograniczenia, aby zapobiec pogłębianiu się jego trudności szkolnych i wystąpieniu wtórnych zaburzeń nerwicowych.
- Spróbuj, jak najwcześniej, zaobserwować trudności ucznia:, na czym polegają i co jest ich przyczyną. Skonsultuj problemy dziecka ze specjalistą( psychologiem, logopedą, pedagogiem, a w razie potrzeby z lekarzem).
- Aby jak najwcześniej pomóc uczniowi:
- bądź w kontakcie z poradnią, wykorzystuj wyniki badań i zalecenia specjalistów zawarte w opinii psychologicznej,
- ustal kontrakt pomiędzy tobą, rodzicami i dzieckiem, który określi reguły współpracy: dziecko uczyń odpowiedzialnym za pracę nad sobą, rodziców za pomaganie dziecku, a nauczyciela za bycie doradcą,
- zaobserwuj podczas codziennych lekcji, co najskuteczniej pomaga dziecku,
- bądź w stałym kontakcie z jego nauczycielem – terapeutą i, korzystając z jego wskazówek, włączaj z zajęcia dydaktyczne potrzebne dziecku ćwiczenia.
- Opracuj program indywidualnych wymagań wobec ucznia dostosowany do jego możliwości i wkładu pracy. Oceniaj go na podstawie odpowiedzi ustnych i treści prac pisemnych. Nie każ mu czytać głośno przy całej klasie. Pozwól mu korzystać ze słownika i daj mu więcej czasu na zadanie pisemne. Dyktanda i prace pisemne oceniaj jakościowo ( opisowa ocena błędów) pod warunkiem systematycznej pracy, znajomości reguł ortografii i korekty błędów w zeszytach. nagradzaj za wysiłek i pracę, a nie za jej efekty.
- Bądź życzliwym, cierpliwym przewodnikiem ucznia w jego problemach.
Opracowanie na podstawie własnych doświadczeń i literatury: Beata Ossowska - Smeja
BIBLIOGRAFIA
Bogdanowicz M. Integracja percepcyjno – motoryczna. Teoria - diagnoza – terapia. CMP P-P, Warszawa 2000. Bogdanowicz M. Specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu – dysleksja rozwojowa. [W:] Czajkowska I., Herda K. Zajęcia korekcyjno – kompensacyjne w szkole. WSiP, W- wa 1989 Sawa B. Jeżeli dziecko źle czyta i pisze. WSiP, Warszawa 1987 |